Hittegolf in dat kleed
Zweet loopt langs alle kanten
Wij staan nu weer te hijgen

Hittegolf ondeer ’t kleed
’t loopt nu langs alle kanten
Wij staan hier nu onze liedjes te kwelen

Buikkrampjes – geboer en veel gasjes – veel plasjes
Dat zijn de symptomen
‘k heb last van mij hormonen

Refrein (2 maal na elkaar))

Meno meno pauze di meno

Meno meno pauze di meno

Me he he he he no pauze

Een oudere vrouw, geen jong mademoiselle
Ik begin het al te kennen
Ik voel me toch niet zo goed van binnen

Buikkrampjes – geboer en veel gasjes – veel plasjes
Dat zijn de symptomen
‘k heb last van mijn hormonen

De Bòddelkèèr heeft op 3 augustus zijn Zomerseizoen afgesloten op het Begijnhof in Sint-Truiden. Daar waren 650 toeschouwers die op hun stoeltje dat ze meegebracht hadden, naar hun zijn gaan kijken. Ze hebben negen keer gespeeld en alles tezamen hebben 2.800 mensen gelachen, geapplaudisseerd en gezongen met hen.

Hoe komt het dat iedereen naar de Bòddelkèèr wilt gaan kijken?

De Bòddelkèèr is een straattheater dat al 17 jaar bestaat.
Het organiseert niet zelf de voorstellingen, want dat doen organisaties die wat geld willen inhalen voor een goed doel.
De inkom is gratis maar zij gaan wel rond met een hoed.

De toeschouwers brengen hun eigen stoeltje mee.

Ze spelen heel graag op plaatsen die voor het Sint-Truidenserfgoed belangrijk zijn om die ook onder de aandacht te brengen door deze voorstellingen.
Ze spelen het liefst van al buiten maar als het niet anders kan, spelen ze in een zaaltje in de nabijheid.

De taal is het Sint-Truidens dialect, bijgevolg doe je er best aan als je het niet goed verstaat om iemand mee te vragen die je gaatjes kan opvullen.

Zij houden hun publiek een spiegel voor om de realiteit van elke dag langs alle kanten te bekijken. Dat betekent dat wat er in Sint-Truiden

Hoe we vroeger ons als kwajongens amuseerden

Beste lezer, 

Ik wil u deze avond meenemen in de tijd, 75 jaar geleden, naar de jaren 40 net na de oorlog. Dat was een triestige tijd. Speelgoed hadden we niet veel, maar we probeerden ons toch te amuseren.
De straten, de weiden, het veld dat was ons groot speelterrein want veel verkeer of gerij was er toen nog niet: een paar auto's; de tram en enkele landbouwers met kar of kipkar.
We liepen weinig gevaar bij het spelen; onze ouders konden gerust zijn.
Ons amusement hing af van de seizoenen. 

In de zomer gingen we kikkers en salamanders vangen in de poel van de Hoot, soms worstelden we een beetje, en als het warm was, gingen wij plonsen of zwemmen in Leuris kumpel aan de Molenbeek.

In de herfst speelden wij verstoppertje op de tramstatie: rond die gebouwen, in de wagons en de personenwagons kon je je overal goed verbergen.

Als het een strenge winter was, gingen we glijden op de bevroren gracht in de Dumstraat of schaatsen op Knutske vijver.

In de lente speelden we cowboy op het paardenkerkhof en in de weiden van de Haache: de goeden tegen de slechten: die dan shet station tegen die van de klik. Onze wapens maakten we zelf: sommigen schoten met een boog, anderen met een schietleer, of en percussiegeweer. Een hoop steunpalen, die tegen een boom stonden was ons fort, en dat verdedigden wij met carbuur schieten.
Dat ga ik even uitleggen. Carbuur was toen nog in veel winkels te koop: de mensen hadden nog carbuurlampen, sommigen zelfs nog een carbuurlamp op hun fiets. 
Terzake, je moest zorgen voor een doos met een deksel en een bol carbuur. In de bodem van die doos klopte je een gaatje. Je gooide de bol carbuur in de doos, sprenkelde er wat water op en sloot dan de doos goed af. Na een halve minuut stak je een lucifer aan het gaatje. De doos ontplofte met een enorme slag, en het deksel vloog meters ver. Dat deden we zelfs op de koer van de school. 

Andere spelletjes waren, darpauen, tollen, doppen, landje kappen of knikkeren.
Je had drie soorten knikkers: van gebakken aarde: de bieten; de gewone glazen, en de kertessen die wat groter waren. Als het slecht weer was speelden we onder het prieeltje. 
(wordt vervolgd)

Terug naar vorige pagina

De stomp - Johan Onclinx – Sintrùin

Het ergste wat je mij vroeger kon aandoen, was naar een trouwfeest te gaan van de familie.
Elke keer kwam een oom of tante naar mij toe, 
gaven mij een stomp in de flank, en dan zeiden: "En nu gij, hé?"
Zij zijn daarmee gestopt, toen ik hetzelfde met hen begon te doen op begrafenissen... 

Terug naar vorige pagina

De Zussen mus - Stan Mardaga - As

Een grijze mus n haar tweelingszus
Loerde vanop het kippenhok naar de kippen.
Die gingen scharrelend aan hun eten beginnen.
"Wat denkt ge," sjilpte de een naar haar zus,
"geen schrik, bij gaan, dat durven we gerust
Huppelend kris kras tussen de kippen en de haan
Schoven ze onbeschamd bij het kippenvoer aan. 
Straks nog eens drinken aan de bak met water.

Maar van achter het kippenhok loerde de kater
Met een atletische sprong had hij er een te pakken,
Tweelingszus vloog angstig op en moest er van ontlasten
De kater keek om en dacht; deze of haar zus
Hebben is hebben, een mus is een mus.

Terug naar vorige pagina

HUBAER - Joep Buysen - Voeren

In het dorp kent iedereen Hubert wel. Hij woont alleen in een oud boerderijtje waar hij als enig kind bij zijn ouders opgroeide. Die waren ondertussen al jaren dood. Vrij kort na elkaar gestorven onder onduidelijke omstandigheden. Maar niemand sprak er ooit over. Waar Hubert zich nu de hele dag mee bezig houdt stelt zich ook niemand vragen over. Hij heeft een paar dieren, een eigen tuin en fruitbomen in de huisweide. Je ziet hem nooit op de markt of in de winkel. Hij zorgt volledig voor zichzelf. Jawel, een paar dingen koopt hij wel. Tabak heeft hij nodig voor zijn eeuwige sigarettenstompje. Dat stompje brandt eigenlijk zelden. Het is eerder een beetje doorweekt. En hagelpatronen, voor de jacht. Hij heeft wel geen jachtvergunning, maar Charles van de ijzerwinkel zet die paar patronen voor Hubert op zijn eigen naam. Ze waren vroeger vrienden.
In het najaar zet Hubert een tafeltje buiten met zakjes walnoten. Een krijtbordje vermeldt 2,50 / zakje. Veel te veel natuurlijk, er zijn mensen die ze gratis weggeven. Alleen een argeloze wandeltoerist laat zich vangen, gecharmeerd door de landelijke sfeer van Huberts groezelige boerderijtje. Vlak bij het tafeltje ligt aan een nét te korte ketting de magere hond Perro de noten te bewaken. Geen rashond natuurlijk, maar een kruising tussen een beagle en een terrier en ongetwijfeld nog wat andere invloeden. Zijn valse gegrom met ontblote tanden en af en toe een scherpe blaf werkt niet stimulerend op de verkoop. Zijn voer bestaat uit de restjes van Huberts avondeten. De afgekloven botjes van konijn of duif zijn voor hem een delicatesse. Dikwijls krijgt Perro bij het voeren eerst nog een stamp van Hubert. Om wat plaats te maken, of zomaar, uit gewoonte. Perro kermt allang niet meer en incasseert hongerig.
Als Hubert al eens naar het dorp gaat neemt hij zijn oude Piaggio brommer. Mensen zien hem dan al van ver komen, duidelijk herkenbaar aan zijn scheefgezakte houding. De meesten maken zich onopvallend uit de voeten. Dan hoeven ze niks tegen Hubert te zeggen. Ook in het café valt het een beetje stil als hij binnenkomt en in een hoekje aan de bar gaat zitten. Natuurlijk heeft hij in de gaten dat er stil gefluisterd en gegniffeld wordt. Terug buiten is het een opluchting als de belhamels niet de banden van de Piaggio hebben leeggelaten. Al schamen ze zich helemaal niet om Hubert bij zijn aftocht nog met een paar stenen of kluiten aarde na te gooien.
Op jacht gaat zijn voorkeur uit naar duif. Daar is hij heel goed in. Hij heeft zo zijn favoriete plekken in het bos waar hij lange tijd geduldig op een blokje hout kan zitten wachten tot er in een boom een gewillig slachtoffer komt aangefladdert. In de buurt passeren wel eens wandelaars of fietsers, maar die zien hem niet zitten. Zijn gestalte gaat volledig op in het donkere lijnenspel van boomstammen, takken en stronken. Maar Hubert ziet wel iedereen. Ook de sullige Gerard die hij zo hartgrondig haat. Doelloos staat Gerard wat het bos in te gapen, het lijkt alsof hij Hubert kan zien, maar reageert niet. Nee, hij ziet hem blijkbaar niet. Waarom staat die juist dáár heen en weer te wiegen? Hubert neemt traag zijn geweer en richt het op Gerard. Langdurig bekijkt hij hem door het vizier. Hij zou hem zo kunnen raken. Dan doet hij alsof hij de trekker overhaalt en maakt hij met zijn lippen een zacht knalgeluid met een naruisende keelgalm. En nog een keer, het kost toch geen hagelpatronen op die manier en hij heeft er wel veel plezier van. Waarom krijgt die sul in het dorp toch altijd de lachers op zijn hand? Iedereen vindt hem maar een goedzak en ze nemen hem ook altijd in bescherming, terwijl hij toch ook stommiteiten uithaalt. En iedereen altijd maar helpen, en voor niks nota bene, de onnozelaar! En dan te bedenken dat Hubert juist hém had geleerd hoe hij stroppen moest maken van ijzerdraad en waar die geplaatst moeten worden om zo de meeste konijnen te vangen. Het zou wel fijn zijn geweest als Gerard voor hem elke dag de stroppen zou gaan nalopen, controleren, de buit verzamelen en de stroppen opnieuw zou plaatsen. Dat zou hem heel veel tijd besparen. Maar nee, dat vond Gerard maar zielig voor de arme beestjes. Gerard heeft hem wel niet bewust verraden, maar in zijn onnozeligheid is het toch ter ore gekomen van de veldwachter. Die heeft het dan wel niet kunnen bewijzen, maar sindsdien is het dubbel oppassen niet gepakt te worden. Een duif schieten mag ook niet, maar lang nadat Gerard was doorgelopen knalde het dan toch echt. Eén keer maar en tevreden ging Hubert weer naar huis.
> Thuis was Perro losgebroken. Dat gebeurde wel eens vaker, zijn halsband had Hubert al meerdere keren een gaatje strakker moeten zetten. Als de hond dan de kans krijgt gaat hij uitgebreid de vrije natuur in en blijf dagenlang weg. Soms denkt Hubert dat Perro helemaal niet meer terugkomt en dat zou ook niet erg zijn, want hij had toch niet zoveel aan dat beest. Maar ondanks dat het leven thuis niet zo geweldig aangenaam is, komt Perro toch steeds weer terug. Uit gewoonte misschien, of omdat hij behoefte heeft aan zijn droog onderkomen. De dagen gaan rap voorbij en na verloop van tijd dacht Hubert helemaal niet meer aan zijn hond. Tot precies een week later Perro weer op zijn plek ligt. Maar hij is wel erg stil. Normaal komt de hond ook niet van vreugde op Hubert afgesprongen, maar nu kijkt de hond hem hulpeloos aan. Hij blijkt een grote gapende wond te hebben opgelopen achter zijn voorpoot. Zijn hele borstkas ligt open. Dit is geen ongelukje geweest, denkt Hubert. Heeft iemand hem wat aangedaan? Maar welk mens doet zoiets. Natuurlijk! Geen mens, maar een beest doet zoiets. Een wild zwijn misschien. Perro is natuurlijk op het verkeerde moment op de verkeerde plaats uitgekomen met zijn gesnuffel! Hubert weet eigenlijk niet zo goed wat hij nu moet doen. De dierenarts roepen misschien? Maar die heeft hij de vorige keer niet betaald, omdat hij zogenaamd niet tevreden was. Of die nu nog zou komen? Maar al heel snel ging het achteruit met Perro. Zachtjes miemend kruipt hij wat naar Hubert toe, waarbij Hubert zich wat ongemakkelijk voelt. Hij streelt zachtjes over zijn kop en merkt dat de hond aan zijn laatste ademtocht bezig is. Hubert wordt nu overwelmd van verdriet en terwijl Perro sterft zakt Hubert zwaar snikkend naast hem neer. Nooit meer zal hij nog een hond nemen.

Terug naar vorige pagina

Zoumerklieëkes - André Pictoel – Sintrùin

Vroeger heb ik eens iemand horen vertellen over hetgeen hij had meegemaakt in de kerk.

Heel vroeger was het de ganse tijd op de knieën liggen, en van tijd tot tijd rechtstaan, maar zitten was er niet bij in de kerk. 
"Dat was lijden, maar voor uw zieltje heel goed," zeiden ze toen.
Dan werden de stoelen plots gedraaid, en mocht ge gaan zitten en soms rechtstaan na het Vaticaans Concilie. Dat was een revolutie, maar daardoor gebeurde ook wat die mij toen vertelde:

"Ik was een broekventje van een jaar of tien, en ik zat op een zondag met mijn moeder in de kerk. Voor ons zat een vrouw met een achtergevel waar je niet naast kon kijken.
Het was zomer en de dames droegen lichte kleedjes. Ik had al gezien dat als de dame voor ons rechtstond, dat haar kleed tussen haar billen bleef steken, en dan afviel, maar niet altijd, en dat moet toch vervelend zijn voor haar, dacht ik.

Dat begon mij zo op de zenuwen te werken, en mijn ogen zo uit te steken, dat ik op een ogenblik, puur van medelijden, heel stil en fijn tussen mijn wijs- en middelvinger haar kleed vastnam en dat vorozichtig uit de spleet trok. ...

Ze keert zich om en gaaf me daar een slag rond mijn oren die ik niet vlug ga vergeten.!

Tien minuten daarna moesten we opnieuw rechtstaan. Haar man, naast haar, zag dat haar kleedje tussen haar billen was blijven steken, en hij trok het eruit.
Nu wist ik heel goed na wat ik had meegemaakt, dat ze dat echt nie graag had, en ik stak het dadelijk terug.
Opnieuw een oorveeg !

Vrouwen ... daar kunt ge toch niet aan uit, nietwaar! 

Terug naar vorige pagina